“Nefsle Yüzleşen İnsan”

Başkalarının gözünde küçük görünür bazen insan,
Oysa iç âleminde bir cenk vardır.
Bir yanında nefs, bir yanında Hakk’ın nuru,
Her adımda bir imtihan saklıdır.

Gece iner, dünya susar,
Kalp dile gelir:
“Ey nefs! Ben kimim, Sen kimsin?”
Cevap yankılanır sessizliğin içinden.

Affetmek, geçmişi silmek değil,
Rabb’in rahmetini anlamaktır.
Zincir kırılmaz el ile,
Kırılır kalpteki bağ ile.

Vicdan, Hakk’ın insandaki nefesidir;
Sustu mu, ruh donar, gönül kararır.
Zira o ses — Rahman’ın hatırlatmasıdır,
İnsanın içinde atan ilahi nabızdır.

Yanmak gerekir bazen,
Küllerinden yeniden doğmak için.
Yanmak, yok olmak değil;
Varlığın özüne dönmektir.

Ve bir sessizlik iner sonra,
Ne dünya kalır, ne benlik.
Sadece O kalır,
Ve O’nda eriyen “ben”.

Bil ki insanın en büyük yolculuğu,
Kendi içine olandır.
Kendine yaklaşan, Rabb’ine yaklaşır;
Karanlığını nurla arayan,
Kurtuluşa varır.