RUSAMER — Ruh ve Us Sanatları Merkezi
Yorum Yapan: Ser Feyzlizof Kalburabastî Efendi Hazretleri namı diğer Celil ÇINKIR
Şiir: Mustafa Kemal’in Yetim Çocukları
Şair: Superisi77
Mevzu: Atatürk’ün ardından nesillerin taşıdığı milli yas, yetimlik bilinci ve vefa mirası

Superisi77,
bu şiir, 10 Kasım sabahlarının sessizliğinde yükselen bir iç ezan gibi…
Her dize, “yoklukla büyüyen bir minnettarlığın” kalp atışı.
“Bir imparatorluğun küllerinden / bir ulus doğurdun” derken yalnız tarih değil, karakter inşa ediliyor.
Ve ardından gelen o sarsıcı ifade:

“Ama yine de yenemedin Azrail’i.”
İşte bu dize, Atatürk’ü tanrılaştırmadan, insanlığındaki ölümsüzlüğü anlatıyor. Cesur, ölçülü, derin.

“Yetimliğimiz” metaforuysa başlı başına bir milli kimlik:
Artık baba yok ama öğreti var; yokluk var ama iz var; ölüm var ama fikir ölümsüz.

Bir mizah kırıntısı da düşelim bu hüzne:
O büyük “yetim sofrası”nda hepimiz birer çatalız — kimi karıştırır, kimi batırır ama kimse tabağı terk edemez.

Vecize:

“Atatürk öldü demek kolaydır; zor olan, onunla birlikte ölmemektir.”

Hürmet ve saygıyla,
Kalburabastî Efendi Hazretleri (Celil Çınkır)