0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
41
Okunma
Dünya bir gemiydi,
Hep fırtınalara yelken açan.
Yorgundum, dalgaların arasında
Rotasını kaybetmiş bir denizci.
Senin kolların
Beklemediğim bir liman oldu.
Ne pusula ne de yıldızlara ihtiyaç var;
Gözlerin, demir attığım o sakin körfez.
Şimdi,
Fırtına sonrası ilk güneş gibi
Yüzüme vuran huzurunda
Derin bir nefes alıyorum.
Ve biliyorum:
Ev, dört duvar değilmiş,
Güvenle uyuduğum o yerdir.
