Öğretmenim
Annem hep anlatırdı seni bana,
“Bir gün büyüyünce gideceksin okula,” derdi.
“Orada arkadaşların olacak, bir de öğretmenin.”
Hep merak ettim seni, öğretmenim.

Neden ismin varken sana “öğretmen” diyorlardı?
Hep duyardım bu kelimeyi, anlamını düşünürdüm.
Günler büyük bir telaşla geçti,
Sonunda o gün geldi.

Okulun bahçesine geldiğimde çok korktum,
Hiç tanımadığım birçok çocuk vardı etrafta,
Bir de anneler, babalar…
Sanki herkes oradaydı.

Annem beni tanımadığım çocuklarla bir sıraya koydu.
Okulun kapısında seni ilk kez gördüm.
Tuhaf ama, hep merak ettiğim “öğretmen” karşımdaydı.
Seni görünce tüm korkularımı unutuverdim.

Öğretmenim olduğunu öğrendiğimde
Yüzümde garip bir gülümseme belirdi.
Hayalini kurduğum sınıfımıza çıktık:
Önde sen, ardında biz…

Tahtanın başında gülümsüyordun.
Bazı arkadaşlarım korkudan ağlıyordu,
Ama senin yüzün güneş gibi parlıyordu.
Daha ilk anda seni çok sevmiştim, öğretmenim.

Ne güzel konuşuyordun tahtanın başında,
Çocuklar gibi anneler de sessizce seni dinliyordu.
Bize okuma yazma öğreteceğini söylüyordun.
Bizim için yorucu ama güzel bir yolculuk olacaktı.

Önde sen, ardında biz,
Bir öğrenme yoluna çıkıyorduk…
Eyyüp Balta