Seni beklemeli miyim,
yoksa sabahı mı çağırmalıyım erkenden,
yastığımın ıslak kenarlarına bakıp
“belki bugün gelir” mi demeliyim yine?

Bir iskele gibi duruyorum hayatın ucunda.
Gemiler gelip geçiyor —
hiçbiri sen değil.
Ama ben her düdük sesinde ayağa kalkıyorum,
her dalga sesinde kalbim çırpınıyor,
“belki bu defa o” diyorum.

Beklemek bir sanat, sevgilim.
İnsanı taş eder,
ama o taşın içinde hâlâ atan bir kalp vardır.
Ben o kalbim.
Kırılmış, dağılmış,
ama hâlâ “geleceksin” diyen bir umutla tutunmuş.

Unutmak mı?
Hadi oradan!
İnsan sevdiğini nasıl unutur?
Unutmak, suyun ateşi unutması gibi bir şey.
Deniz dalgalarını inkâr eder mi hiç?

Bir kere girdin damarlarıma sen.
Adını söylesem —
şairler susar, deniz kabarır, dağlar iner ovaya.
Bir kere dokundun —
artık bütün rüzgârlar ellerini taşıyor bana.

Unutmak...
Ah, ne kolay diyorlar ya hani,
güya zamanmış ilacı.
Oysa zaman, seni unutturmuyor,
sadece sensizliği öğretiyor,
o kadar.

Gelmedin.
Ne mektup, ne haber, ne bir düş.
Kuşlar bile adını anmaz oldu.
Ama ben hâlâ seni arıyorum sokak lambalarının altında,
bir çocuğun gözlerinde,
bir şiirin son dizesinde.

Bir sabah çıkıp geleceğini sanıyorum hâlâ,
yorgun bir vapurdan,
rüzgâr saçlarına karışmış,
gülümseyerek diyeceksin ki:
“Geç kaldım, ama geldim.”

Ve ben sana kızamayacağım.
Çünkü senin geç kalışın bile güzel olacak.
Çünkü senin sesin bile geç kalsa,
kulaklarımda yankılanacak sonsuza dek.

Yine de kalıyorum burada.
Bir şiirin içinde,
bir yarım bardak çayın buğusunda,
bir kentin yalnız kaldırımlarında.

Kalmak, bazen en büyük başkaldırıdır.
Çünkü gidenin arkasından değil,
kendinden kaçmamaktır mesele.
Ben kalıyorum,
çünkü seni bekleyen o çocuk hâlâ içimde.

O çocuk, elinde bir kırmızı balonla
gökyüzüne bakıyor,
ve her yıldızda senin adını arıyor.

Ey yar,
ey adı hâlâ dudaklarımda yanık duran,
ey unutulmaz olan —

Ben seni ne bekleyebildim,
ne unutabildim.
Seni yaşadım!
Tıpkı halkın yaşadığı yoksulluk gibi,
tıpkı göğün taşıdığı bulut gibi,
tıpkı Nazım’ın “sevdayla kavga etmesi” gibi!

Ve şimdi biliyorum:
Beklemek, unutmanın diğer adıdır bazen.
Ama ben ne unutacağım,
ne vazgeçeceğim.

Çünkü seni sevmek,
dünyaya karşı bir direniştir benim için.
Ve ben, o direnişin
en güzel yenilgisiyim.


Kadir TURGUT