SON NEFES

Bütün geçmişimin izlerini silip
yeniden doğsam,
ve beyaz,
ve tertemiz bir sayfa açsam.

Hani kimileri metaforla küllerinden doğar ya
öyle değil,
öyle değil işte.
Tarlada çapa yaparken
ya da pamuk toplarken
yeniden doğursa anam,
ayaklarını hamak yapsa,
ninnilerle büyütse beni.

Babam
yürümeyi öğretse mesela;
bir martı gibi dalgalara karşı durmayı,
kasırgalara karşı uçmayı,
düşmeden,
düşmekten korkmadan,
yıkılmadan büyüsem.

Ve
kimseyi umursamasam,
kendimle yarışsam mesela
hiç kazanmasam da olur,
sadece severek kazansam.

Kayalıklara tutunan yosun gibi
tutunsam hayata;
ne birilerine imrensem,
ne de birilerini kıskansam.
Sevginin tam da kendisi olsam.

Somurtmaktan vazgeçer,
ciddiyetli insanlarla alay eder,
daha çok gülerdim.
Ufak tefek şeyleri dert etmezdim;
negatif insanları ne görür,
ne duyar,
ne de dedikodusunu yapardım.

Ola ki yanılgıya düşsem,
hiçbir hatayı silmezdim içimden.
Onu da severdim
çünkü insan,
lekeleriyle,
kusurlarıyla insandır.

Yağan yağmurda yıkanırcasına dans edip
çıkacak gökkuşağının altından geçerdim.
Her sabah ormanda gezintiye çıkar,
bazen sahile iner,
adalara karşı oturur,
her birine komik isimler takardım.

Hayal de kurardım bazen;
bazen dünlere gider,
bazen de yarınlara göçerdim.
Yapay sancılı dünleri unutup,
yarınki gerçek acıları sahiplenirdim.

“Vay içine ettiğim dünya,” demezdim mesela.
Tam da içinde,
ortasında olduğum dünyaya bakar,
topuklarımın dövdüğü yeri
dünyanın merkezi sayardım.

Yeniden doğsam,
hiçbir şeyi yük etmezdim kendime.
Bavulsuz bir yolcu gibi,
ne bir harita alırdım yanıma,
ne de pusulam olurdu.
Rüzgârın estiği yöne
yürürdüm.

Yeniden doğsam,
yalnızlığımla dost olur,
her vesilede yalnızlığıma sarılırdım.
Bazen bir parkta,
bazen salaş bir meyhanede
demlenirken hayat aşkına,
sevgiyle sohbet ederdim.
Bazen de kimseler duymasın diye
suskunluklar biriktirirdim.

“Hiç büyümek istemezdim” diyecektim ki
baktım, onca hayalden sonra
bütün yaşanmışlıklara hürmetsizlik olur.
Yetmişinden sonra yakışık kalmaz...

Eh,
bugün de uzunca bir yol aldım.
Yorgunum artık.
Ölmeye hazırlanırken
açtığım beyaz sayfaya
leke düşürmeyeyim.
Her ne kadar mutsuz yaşadıysam da,
son bir nefes,
gülüp öyle öleyim.

Eee,
bir rahmeti hak etmedim mi?..

Efkan ÖTGÜN