Bir zamanlar, gülüşünle aydınlanırdı günüm,
Şimdi o gülüş, sanki buzdan bir dağ gibi aramda.
Ne kadar sevmişim meğer, farkında olmadan,
Bir kalbin kıymetini bilmeyene inatla.

Ağladım da, sustum da,
Bazen sabır dedim, bazen kader...
Ama her gözyaşında biraz daha öldü içimdeki umut.
Bir daha dönüp de bakmam yüzüne,
Çünkü orada artık ben yokum.

Sen gururunla büyüdün, ben sevgimle eridim.
Bir taraf kibirle taçlandı,
Bir taraf sessizce yandı, kül oldu,
Ve sonunda öğrendim:
Bazı ayrılıklar, insanın kendi doğuşudur aslında.

Senin için tükettim mevsimleri,
Bir ömür boyu süren bir yanlışla...
Kendi ellerimle yaptım mezarımı,
Adını “aşk” koydum, inanarak.

Ama şimdi başka bir ben var içimde,
Artık özlemin değil, özgürlüğün sesiyle konuşan.
Bir daha dönüp de bakmam yüzüne,
Çünkü affetmek bile gereksiz kaldı artık.

Zehir ettin ekmeğimi, aşımı,
Kırdın omzuma yaslanan güveni.
Yine de sana beddua etmem,
Çünkü sevgiyle sınandım ben,
Ve bu sınavdan geçtim, yara bere içinde de olsa.

Ey adını kalbime kazıdığım kişi,
Artık bir yabancısın aynalarda.
Ozan Güner Diyor ki
Bir daha dönüp de bakmam yüzüne,
Çünkü seni affettim,
Ama artık sevmiyorum.

Ozan Güner Kaymak
Amsterdam 02.11.2025