Yeminlerim asılı boynumda
Boynumda dalgalanan bir eşarp
Yüreğimde şakıyan bir hüznün güncesi
Bol keseden yağmura düşkünlüğüm
Damarlarımdan fışkıran rüzgâr ve de…
Devamı ise sonlanmayan bir ezgi.

Günü uyutan sepet sepet arzu
Geceye bağdaş kuran şairin şiarı
Uykusuz gecelere de değmez mi hani?
Bir özveri ise sevgi
Sevgiye dönüşen
Aslında kendine dönük yüzü insanın
Şerh düştüğü nice değer
Gitmeler ve de…
Gidişe dur diyen kim söyle?

Her sevinci yok saydım kendimce
Sevdiğime emin.
Bir hüzne tabi idim ömrün son dönemi
Devrin ne asaleti saklıydı günde
Dünde kalan nice anı, gölge
Uzun boylu sevmelerin ta kendisi
Seve seve tükenen bir bahçe
Çiçeği miydim bahçenin?
Yoksa elleri kirli bir işçi
Kırpan dalları
Kimse kesen umutları
Yok saydığım yolları
Ta ki…

Dönüktü yüzüm dönük ve asi ve asil.
Kendimle hasbıhal etmekse
Kimdi sahi ömrün ve mutluluğun sahibi?
Sahi olan neydi?
Sahici olan içimdeki umut ve hüzün zinciri
İç içe geçmiş meali
Bazen yenik düştüğüm zalimin öfkesi
Bazen iz düştüğüm yalnızlığın kafesi
Ya nerede kaldı bunca şeyin g/izi?
Peşine düştüğüm azıcık üşüdüğüm.

Gidemedim be şair:
Git, dediler
Ama gidemedim.
Güdümlü bir mermiydi
Zanlı sözcüklerin kiri
Bense temiz azıcık da ürkektim
Daha çok sevmelerin meali
Gidemedim kendimden
Yoksa şiirden gitmek ne ki?

Şiir olmaya özendim ansızın
Şairlere gülümsedi içimdeki çocuk.
Çocuk kalmak ne ki?
Çocukça sevmek en güzeli
Elbette kendimi de sevmenin özeli
Özendiğim dünümde saklıydı
Lakin şiirle boyamalıydım her ışığı her yeri
Tüm zemini
Tüm evreni.

Git, dedim kendime:
Gidebilirsin.
Konuştuğum kendimdi:
Gitmeyi denedim şiirden.
Şiir benden gidebilirdi
Ama ben gidemezken kendimden
Şiire dur dedim
Şiir de bana
Islıklanan yüreğim ve lahzam
Ne aşk ne özlem ne öğreti
Devinen mevsim gibi
Dökemedim yapraklarımı
Sallasalar da gövdemi
Şiir olmaya namzettim…

Öykündüğüm her yeni gün ve mazi
Örtüştüğüm binlerce duygu
Katıksız zimmetliydim
Zehir içtim ama ölmedim
Şiir oldum ve ant içtim.
Gidemedim, be şair
Ne şiirden ne kendimden.