(Düz Yazı Şiir)

Ormanlı dere... Sen bir damla suyun sonsuzluğa yolculuğusun. Başladığın yerdeki o utangaç pınar, şimdi gürül gürül akan bir nehre dönüşmenin ilk adımı. Kenarların, yüzyıllık meşe ve çam ağaçlarının sessiz bekçiliği altında. Güneş ışığı bile sana ulaşmakta zorlanıyor, dalların arasından süzülen altın tozları olarak iniyor yüzeyine.

Senin akışın, aceleci değil. Her kıvrımında, her taşın etrafında farklı bir hikaye biriktiriyorsun. Sanki ormanın tüm sırlarını, fısıltılarını taşıyan canlı bir hafıza gibisin. Su, bazen bir kadife gibi yumuşak, bazen de köpürerek taşlara meydan okuyan bir inatçı ruh.

Kıyılarında, eğrelti otları ve ıslak yosunlar, zamana meydan okuyor. Hava, nemli bir toprak ve taze orman kokusuyla dolu. Bu koku, kaybolmuş anıları geri getiriyor, insanın içindeki en derin huzuru uyandırıyor. Dere kenarında durup seni dinlemek, aslında kendi iç sesini dinlemek demek.

Sen akıp giderken, yansımanda gökyüzü, ağaçlar ve üzerimdeki bulutlar anlık tablolar oluşturuyor. Biliyorum, sen hep akacaksın. Durmak yok, geri dönmek yok. Ve bu sürekli hareket, hayatın ta kendisi. Sen, Ormanlı Dere, hem huzurun sembolü hem de sürmekte olan yaşamın en saf kanıtısın.

Hüseyin TURHAL