Dört duvar ve bir çatıdan ibaret değil.
O, kapı eşiğinde bırakılan tüm kalkanlar.
Ev, bir sığınaktır, ruhun geri çekildiği liman.
Dışarıdaki gürültünün, içeriye sızmadığı yer.

Pencerelerde asılı kalan anılar,
Duvardaki soluk bir resim, eski bir kahkaha.
Her köşede bir yaşanmışlık kokusu,
Güvende olmanın sessiz fısıltısı.
Anahtarın dönüş sesi, bütün yorgunluğu siler.
Terliklerin yerde çıkardığı o bildik ses.
Başını yastığa koyduğunda duyduğun tanıdık koku,
Dünyanın en büyük kargaşasından uzak ve sağlam.

Ne kadar uzaklaşırsan uzaklaş, hep geri çağırır.
Büyüdüğün yer, ait olduğun ilk yer.
Bazen bir hayal, bazen beton ve demirden bir yapı,
Ama her zaman kalbinde bir köşe taşı.
O, bir adresten fazlası,
Kendin olabildiğin tek sahne.
Ev, başladığın yerdir,
Ve hep döneceğin son durak.

Hüseyin TURHAL