Kadın, bazen bir mendilin ucuna düğümlenmiş duadır.

Biz,
Göğsünde karanlık taşıyıp yüzünde gül açan çiçekleriz,
Kırılınca ses çıkarmayan camdan kalpliyiz,
Kırıldığımızı kimse duymasın diye
Yerleri bile sessizce süpürürüz.

Dediniz ya;
“Beşik sallayan, yol gözleyen, aşık olup yuvasına sığınan…”
Doğrudur üstad;
Biz, duvar gibi ayakta dururuz ama
İçimizde her gece başka bir dağ devrilir.

Erkek yolda yorulur, biz evde susarak.
O kapıyı açtığında sıcak olsun diye
Kendi içimizi üşütürüz.

Biz gönlü kırılmış kadınların suskunluğunda saklıdır en büyük fırtına.
Öyle bir susarız ki,
Çığlık bile kendinden utanır.

Sizin şiiriniz,
İşte o suskunluğun içinden geçmiş gibi.
Ne haksızlık etmişsiniz ne de abartmışsınız;
Sadece görmüşsünüz…
Gören kişi, zaten şiir yazmaya mahkûmdur.

Helal olsun kaleminize.