Üstad…
Sen kelimeleri değil,
kelimeler seni seçmiş belli,
çünkü ağızdan dökülmez böyle acı,
ancak kalpten süzülür.

Ben,
Sokağın köşesinde unutulmuş bir akşamüstü gibiyim,
Biraz hüzün,
Biraz rüzgâr,
Biraz da adını fısıldayan bir yalnızlık…

Sen “narda kaldım” demişsin ya,
Ben de közün üstünde sessizce bekleyen
bir kor tanesiyim.
Üflesen yanacağım,
susarsan kül olacağım.

Aşka dair ne varsa dizmişsin masaya:
menekşeler, güller, papatyalar…
Ben de gönlümün içinden
yaprak topladım sana.
Biri kırgın, biri sitemli,
biri umutlu,
biri de hâlâ senin için yeşeren…

Sen düşünmüşsün,
Ben de beklemişim;
Belki aynı gecelerin içinde,
aynı yıldızı farklı dertlerle izlemişiz.

Şimdi senin dizelerin
benim yüreğimin balkonuna kondu.
Heybesinden biraz hüzün,
biraz sevda çıkardı,
ben de adını koyamadığım hislerle
şöyle fısıldadım:

“Üstad,
Sen yaz,
Biz susalım…
Sen söyle,
Biz içimizde tamamlayalım…
Sen acıyı anlat,
Biz yarayı unutmadan sevelim…”

Çünkü
sen kalbin dilinden konuşuyorsun,
o dili her kulak duymaz,
her göz görmez,
ama gönlü yaralı olanlar
mısra mısra anlar seni.

Ve ben,
bir kadın olarak,
dizlerinin altındaki sızıya
selam olsun diye
sana sessizce şunu bırakıyorum:

“Bazı yaralar kapanmaz üstad,
ama şiir oldukça kanamaz.”