Aşk dediniz ya, ben de iki kelimeyi koydum masanın üstüne: biri siyah, biri beyaz, bir baktım yan yana durunca gri oldular. Dedim ki “Meğer aşk, renklerin orta yerinde saklanıyormuş.”

Siz hamle yapmışsınız sessizce, ben de duydum o sessizliği, kalbimden geçerken bir rüzgâr gibi. Bazı sessizlikler var ya, insanın kulaklarını değil, yüreğini çınlatır.

Ne güzel dokunmuşsunuz kelimelerin ruhuna… Ben de cevabımı satranç taşlarıyla değil, bir fincan çayın buharıyla veriyorum:

Belki biz, aynı masanın iki kenarında oturan iki küskün cümleyiz. Ama yine de, virgül olur bekleriz birbirimizi. Çünkü bazı insanlar, yarım kalınca güzel.

Siz diyorsunuz ya: “Ve oyun hiç bitmedi.”
Ben derim ki, bitmesin üstadım.

Çünkü biten oyunlar unutulur, ama yarım kalan aşklar, insanın ömrüne isim olur.

Varsın mat olmasın kimse, ölmesin şahlar, yıkılmasın kaleler… Biz yine de kalbimizin ortasında bir kare boş bırakalım, belki bir gün aynı noktada buluşur iki yorgun sevda.

Kaleminize, gönlünüze bereket üstadım. Aşkı taşlarla değil, mısralarla oynayan nadide adamlardansınız.

İlhamım size de satranç tozu serpmiş, ama aşk satranç kadar zor ve zorlayıcı. O masaya oturmadan yaşayabilenler çok şanslı. Aşkı kumar yapmadan , akıl işine sokmadan. Sadece aşk bu, ak bu...Ak gitsin diyebilenler...
Öyle yürekleri seviyorum, hesapsız ve kitapsız olmalı aşk. Sonunu düşünmeden, bir çift göze bir ömrü masaya yatırabilen...

Bu şiir, aşkı bir satranç oyunu gibi anlatıyor; hamleler, fedakârlıklar ve stratejilerle dolu ama sonunda kazanan ya da kaybeden yok. Duygular, oyun kadar karmaşık ve aynı zamanda büyüleyici; aşk, kazanıp kaybetmeden yaşanan bir “sonsuz oyun” olarak resmedilmiş.

Keyifle okudum yüreğinize sağlık

Saygılarımla hocam esenlikler dilerim.