Rüzgârın Sessiz Çığlığı 🌙🥀💧

Göz gönlümde titrer, sönmez bir nûr-i hakikat,
Kalbimde saklıdır derin bir kırık-ı şevkat.
Rüzgâr savurur son yapraklarımı hıçkırıkla,
Geceye düşer hıçkırıklar adım adım, feryâd ile.

Dere kenarında geçer ömrüm, sükûnetle,
Taşar gönlüm, suskunlukla birleşir derince.
Bazen hikâyem kimsesiz kalır rûhun sessizliğinde,
Bazen kimsesiz hikâyeler çarpar yürek-i gizlice.

Hele bir “of” çek, yıkılsın dağlar,
Kırık hayallerim uçsun yıldızlar kadar.
Artık her şey hiçbir şey gibi gelir,
Ve zaman sessizce deler ruhumun zeminini.

Bahtı açık olsun olmamış düşlere,
Sevda hâlâ kurtarır mı solmuş yüreğe?
Gidince dönersin, kalınca kaybolursun gibi…
Bilmem hangi an hakikî, hangi an hayâl olur, sözü.

Ömürden geçti yine bir parça hüzün,
Kendimi düşünmek, gecede bir yüzün.
Eylül sararır, yaprak düşer yere,
Ruhumda bir nehir akar sessizce her yere.

Şiir gözlüm, takılıp kaldın bam teline,
Her notanda duyulur rüzgârın sessiz çığlığı.
Ve ben, kırık, yalnız ve derin,
Sana ağlayan bir gökyüzüyüm, sonsuz ve ebedî… 🥀💐🍂