​Zaten Hiç Olmadın ki

​Yokluğun bir gölge gibi değil,
Çünkü gölge, bir ışık isterdi var olmak için.
Sen, bende hiç düşmeyen bir ışıksızlık oldun,
Sessizliğin bile, bir konuşmaya ait değil.

​Aradığım bir kayıp değil ki bu,
Bir izdi sadece, hayalimde unuttuğum.
Ne bir elveda duydum, ne bir hoşça kal,
Çünkü gelmedin, gitmenin anlamı kalmadı.

​Olsaydın, kalbimde bir telaş,
Düşlerimde bitmeyen bir uğultu olurdu.
Ama her şey o kadar dingin, o kadar kabullenilmiş,
Sanki rüzgar bile sana hiç esmemişti.

​Öğrendim ki, boşluk bir doluluktan daha gerçek,
Çünkü dolan şey, bir gün boşalır elbet.
Sen, baştan sona hiç var olmamanın rahatlığısın,
Ne bir yara bıraktın, ne de bir pişmanlık.

​Zaten hiç olmadın ki,
Ben de seni hiç kaybetmemiş oldum.
Bu yüzden gözyaşım kuru,
Hikayem eksik değil, çünkü hiç başlamadı