Beden Hapishanesi

​Bu ten ki, bana giydirilmiş en dar kafes de boğar,
Dört yanım etten duvar, kemikten parmaklıklar.
Ruhum içeride çırpınır, duyulmaz sesi dağlar,
Bir demir kapı gibi kapanmış her yanım.

​Ne zaman gökyüzüne baksam, camda bir yansıma:
Kendi suretimin tutsağıyım, bu tenin esiri altında.
Gönül ister ki, kanatlansın, rüzgâr olsun bu canla,
Ama her girişimde, bir damar tıkanıklığı, sinir tutar.

​Ah, bu yaşlı hücre! Yıllar geçtikçe daralan.
Her nefes, bir hüküm giyme, her sabah, bir nöbet.
Dışarıda hayat denen o geniş meydan var ya,
Ben sadece küçük bir pencereden seyrederim.

​Gözlerim, parmaklıkların arasına sıkışmış iki mahkûm.
Sormayın bana, ne zaman bitecek bu tecrit malum.
Ruhum, bu ağır bedenin yükünden yorgun düştüm.
Tek dileğim var şimdi: Bir gün o zindan yıkılsın, o duvarlar erisin.

Ve asıl ben, bu etten mapustan firar etsin,
O zaman anlarım ki, en büyük özgürlük gelsin.
Bu beden hapishanesinden çıkıp,
Sonsuzluğa karışmakmış.