Sokak Lambası yanar

Yine aynı sokaktayım.
Şimşek çakıyor uzaklarda, rüzgâr duvarlara çarpıyor.
Yağmurun sesi var ama ben başka bir ses dinliyorum;
senin adını fısıldıyor gibi her damla.

Hatırlıyor musun o sokağı?
Hani hep buluştuğumuz, zamanı unuttuğumuz yeri.
Bir lambası vardı — ne çok severdik o ışığın altında durmayı.
Ne soğuk umurumuzdaydı, ne karanlık.
Sanki o lamba, sadece bize yanardı.

Artık o da solgun, sanki seninle birlikte çekildi içinden ışığı.
Bir vakit parlayan o cam, şimdi buğulu, kırgın.
Yandığında bile titriyor,
belki de anılarla dolduğu için.

O kadar çok şey anlattık ki orada birbirimize,
her söz, her gülüş, lambanın camına kazındı sanki.
Şimdi ben oradan geçerken,
ışığı yüzüme değil, geçmişime vuruyor.

Biliyor musun, o sokak lambası bizi hâlâ bekliyor.
Rüzgârla sallanırken mırıldanıyor sanki:
“Mutlular mı, yoksa kayboldular mı?”
Ben cevap veremiyorum.
Çünkü mutluluk ne, kaybolmak ne, artık karıştı birbirine.

Ayrılmaya karar vermişsin.
Oysa ben hâlâ karar veremedim,gitmeli miydim, yoksa kalmalı mıydım?
Senin gidişinle sokak da sustu.
Kuşlar bile uğramıyor artık sabahları.
Rüzgâr geçerken, sanki senin adını taşıyor ucundan.

O gece yalnız gittim oraya,
yağmur altında, cebimde titreyen ellerimle.
Her adımım yankılandı taşlarda,
her yankıda bir anı canlandı içimde.

Sokak lambasının altına vardığımda,
durup uzun uzun baktım ona.
Sanki bana sorar gibiydi:
“Yalnız mısın?”
Ben sadece başımı eğdim,
yaşlarım yanaklarımdan değil, kalbimden aktı o anda.

Haykırmak istedim.
“Niye gittin? Niye beni burada bıraktın?”
Boğazım düğümlendi.
Sesim, yağmurun gürültüsüne karıştı.
Bir ben duydum kendimi, bir de o lamba.

Vefasız… dedim içimden.
Vicdansız… diye fısıldadım.
Sade sen vardın bende.
Şimdi ne kaldı?
Bir yanık koku, bir sönmüş ışık, bir yarım kalmış hikâye.

O lambanın altında bekliyorum hâlâ.
Işığı yanmasa da,
ben ona inanıyorum.
Belki bir gece, sen de dönersin o sokağa,
belki yine aynı ışığın altında dururuz,
sessiz, ama birbirimizi duyarak.

Şimdi her günüm isyan, her gecem özlem.
Şiirlerde kayboluyorum,
dizeler seni söylüyor,
ben seni yaşıyorum.

O sokak lambasıysa hâlâ orada…
Bir zamanlar bizi aydınlatan o cılız ışık,
şimdi sadece birini bekliyor.
Beni.
Seni.
Bizi.
Zeynep Saylan