Gözlerim dolaştı dizelerinizin sokak aralarında,
Her cümle bir apartman boşluğu gibi yankılanıyor,
Ve ben, o sessiz boşlukta,
Küçük bir rüzgâr gibi dolaşıyorum umutlarınızın arasında.

“Hayat yoğun bakımda” derken,
Beni bir anlığına kırık bir piyano başına oturttuğunuzu hissettim;
Her “bip” bir notadan fışkıran bir çığlık,
Her nefes bir sessiz şarkı,
Ve biz, bu şarkıyı dinleyen yorgun dinleyicileriz…

Hatun’un içindeki zaman,
Sanki kendi ellerimizle çizdiğimiz bir labirent;
Ama siz, Üstat,
O labirentin ortasında bir mum yakmayı başarmışsınız,
İçimizde hâlâ sarsılmaz bir çocuk gibi dolaşan umut mumunu…

Tebrik ederim…
Dizelerinizle hem nefes aldırıyor, hem de düşünmeyi öğretiyorsunuz;
Her kelime bir taş,
Her mısra bir pencere,
Ve biz o pencerelerden bakıp, kendi kalbimizi buluyoruz.

Güzel şiir okudum hocam kalemine sağlık tebrikler saygılarımla.