0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
33
Okunma
Önce nefs atını dizginle, durdur,
O fânî arzuyu kalbinden savur.
Özünü bildin mi, o can sana Hûr’dur,
Dilinden çıkan söz, dinle, Kur’an’dır.
Arıt gönül evini, kirden, pastan,
Bu varlık sırrını özünde gör de.
Geç bu dünyaya ait her hevesten,
Kalbin temiz ise, İsm-i Âzam’dır.
Ne harf ara, ne bir satır oku, yaz,
Mânâ seninledir, sûreti bırak.
Özüne eğil ki, kalmasın bir iz,
O yüce kelamın nûrunu yak.
O büyük sır ki, dildedir, sözdedir,
Lâkin her nefsin kelamı olmaz.
Hakk’ın tecellisi temiz gözdür, yüzdedir,
Derviş olan bu yoldan asla kalmaz.
TURHAL’ım der, bu sözüm bir işarettir,
Var ile yoku sen kendinde tanı.
Canı canan ile eyle refik’tir,
Hakka giden yolun mihrabı, ânı.
Hüseyin TURHAL
