Her şeyden soğudum.
Öyle bir his ki bu,
içimde kış, dışımda kış.
Dokunduğum her şey donuyor,
sözcüklerim havada kristalleşiyor.
Narsist bakışlarında
başladı bu buzlanma.
O aynalı, kaygan yüzeyde,
kendi yansımandan başka
hiçbir şeyi görmeyen o cam gözlerde.
Baktın,
ama beni görmedin.
Sadece kendi ihtişamının
bir uzantısını aradın.
Benim varlığım,
senin sahnen için
bir dekordan ibaretti.
O bakış, bir kutup rüzgarıydı.
Geldi, geçti,
ve geriye sadece
çorak bir zemin bıraktı.
Umutlarımın tomurcukları
donarak düştü.
Sevgimin sıcaklığı,
bir hiç uğruna
buharlaştı.
Şimdi ben,
bu soğukluk içinde yürüyorum.
Ne sesine ihtiyacım var,
ne de dokunuşuna.
Çünkü biliyorum,
senin aydınlığın,
beni sadece
daha derin bir gölgeye itiyor.
İşte bu yüzden, soğudum.
Bir korunma mekanizması bu.
Artık canım yanmıyor.
Sadece
hissiz
ve
özgür.
Senin yansımanın ulaşamadığı
buzdan bir kale inşa ettim.
Ve içinde,
huzurla donuyorum.

Hüseyin TURHAL