Yaprak bile kımıldamıyorsa rüzgarda,
Yerli yerine koyamadığımdandır vuslatı,
Adımlarım sayılıyken körelmiş döngülere,
Düşlerim kirli kaldı geçmişimde,
Elimde biriken ayrılıkların vebali...


Gözünün görmediğine katlanırmış insan,
Gitme kal diyebilseydim gidenlere,
Seçilmiş bir yalnızlığı yaşıyorum şimdilerde,
Sessiz bir kabullenişle ve narince,
Harfleri orta yerinden asıyorum bir bir,
Ziyan edilmiş kelimelerime inatla,
Yarım kalan ne çok şey var ki içimde,
Sabahları uyandırmaya kıyamadığım,
Bir türlü de notasını tamamlayamadığım..


Yakınsa vedalar acıtır nefesleri,
Derinden bir keşke sarar yüreği,
Enkaz altında oysa gözlerimin feri,
Ne ağır cümleler dilimde durmadı,
Eskimiş sözcüklerin yerini de tutmadı;
Kibrit kutusuna sıkışmış köşe kapmacalarım.


Bir ressam gibi dokunmak istedim hayata,
En inceden pervasızca,
Her sabah tanımadığım bir ben olarak doğarken,
Kulağıma çalınanlar koşum tutmaz talan,
Kendini bilmezlerin elinde katbekat artan,
Keyfimin kahyası olduğum günleri de,
Çok özledim inan..


Gülüşüne bandığım ekmeğimdi o gözler,
Ateşe koşan pervaneler misali,
Aynı mevsimde buluşamadığım yağmurum,
Bile isteye girdim bu yola,
Süslü cümleler de kafi gelmez bu hezeyana,
Avucumun içi gibi biliyorum artık,
Benzi solmuş sabahların kızılını,
Her şehir bana günaha gebe kalmış gece,
Merhamet dilenen dilin insafına kalsa bile...


Mevsimlerim bozguna uğradı düştüler raftan Bütün azalarıma kefil bir hiçlik sızdı aradan,
Karşılaşır olduk yabancı bakışlarda sıradan,
Dudaklarımın kenarına bulaşan anılar nâdan,
Sokak lambası yalnızlığına sığınan öykümün,
Her şeyi şimdi sil baştan...