Nasıl doğuyorsa çölün ortasında bir vaha,
Ve nasıl açıyorsa tuzlu kıyıda inatçı bir gül,
Şiirlerim de böyle doğuyor yüreğimden;
Acıyla sulanmış ama aşkla kokulu, bembeyaz.
Gürültüsü yok artık, sessiz bir çığlık yalnızca,
İçimde sen varsın, her mısramda gizli biraz.

Yeşil dalgaların üstünde savrulan bir gemiyim,
Yelkenim yırtık olsa da rüzgârın sesinde huzur var.
Direğim kırılsa bile, umudum dimdik ayakta,
Çünkü sen varsın, batmak nedir unutturacak kadar.
Savaşın içinden geçmiş bir kalbin limanı olurmuş aşk,
Benim limanım da sensin; fırtınam dinmiş, gece susmuş artık.

Geceler eskiden soğuktu, şimdi adınla ısınıyor,
Karanlık bile ışığa dönüşüyor yanağıma düşen hayalinle.
Şiir yazmak, önce acıyla başlasa da içinde,
Sonu hep sen kokan bir bahara çıkıyor gizlice.
Çünkü sevda, en kırık gemiyi bile yüzdürürmüş,
Yeter ki bir kez “gitme” desin kalpten bir dile.

Rüzgâr vurdukça, içimde senin sesin çoğalıyor,
Her dalga biraz daha yaklaştırıyor seni bana.
Bir bakışınla bile yön bulurmuş insan,
Kaybolsam da gözlerinin haritası var dünyada.
Dizelerim artık sert değil, öfkesiz ve yorgun değil,
Aşk, en kırık satırları bile onarırmış aslında.

Ve ben yazdıkça büyüyor içimdeki umut,
Gemim yol alıyor artık fırtınaya inat, aşka doğru.
Tuzdan, acıdan, yaradan geçmiş tüm denizler bile,
Bir gülüşünle tatlanırmış, yeter ki kalbim sana dolu.
Sen oldukça, hiçbir dalga boy verdirmez bana,
Çünkü kalbimin tek rotası sensin — adı aşk olan

Şimdi sürüyorum yolumu, gökyüzü tanık olsun,
Ne acı, ne rüzgâr, ne gece koyu… hiçbir şey durduramaz.
Bir şiir doğuyorsa içimde, sebebi sensin artık,
Dizelerime ilham, yüreğime sığınak olan o saf sevdan.
Deniz bitse de aşk bitmez; yel dursa da kalp durmaz,
Çünkü şiirim de ömrüm de sen diye atar, son satıra kadar…

@NURAL BEKTAŞLI