Siz hiç mezar taşıyla konuştunuz mu?
Ben konuştum…
Bir sabahın sessizliğinde,
bir rüzgârın iç çekişinde,
adının yazılı olduğu taşa ellerimi koyup konuştum.

O taş soğuktu,
ama ben orada senin sıcaklığını aradım anne.
Toprak kokuyordu,
ama ben senin saçlarının kokusunu duydum sanki.

O gün anladım,
ölüm sessizlik değilmiş,
yalnızca kelimeleri başka bir dile çevirmekmiş.
Sen artık konuşmuyordun,
ama rüzgâr her estiğinde “canım oğlum” diyordun sanki.

21 Eylül 2021…
O gün gökyüzü bile karardı.
Bir yıldız düştü belki,
ya da sen gökyüzüne karıştın, kim bilir?
Ben o günden beri gökyüzüne bakarken
bir yıldız seçerim hep,
“işte bu annem” derim içimden.

Taşın önüne her geldiğimde
ellerimi sürerim harflerine…
Adını okurum sessizce,
sanki okudukça nefesin geri dönecekmiş gibi.
Bir gül bırakırım başucuna,
çünkü bilirim, çiçekleri severdin.
Sonra bir dua ederim,
her harfinde bir “özledim” saklıdır.

Siz hiç mezar taşıyla konuştunuz mu?
Ben her gelişimde konuşurum.
Rüzgâr dinler, kuşlar susar,
toprak bile sanki iç çekerek “anlıyorum” der.

Anlatırım sana her şeyi;
nasıl geçti günler, kim geldi kim gitti,
ama hiçbir şeyin yerini tutmadığını da bilirsin.
Senin yokluğun, evin duvarlarında yankı,
çay bardaklarında eksik bir ses,
sofrada boş kalan bir sandalyedir artık.

Bazen dalarım,
sanki az ötede sesin gelecekmiş gibi…
“Mehmet!” diye çağıracak,
ben dönüp bakacağım,
ama rüzgâr geçip gidecek sadece.

Anne,
bilir misin, sen gideli gülüşüm eksik kaldı.
Bir yanım hep çocuk,
hep senin “dikkat et kendine” deyişinde takılı kaldı.
Koca bir dünya dolusu insan var,
ama ben hâlâ sensizliğin içinde üşüyorum.

Ve evet,
ben konuştum mezar taşıyla.
Taş cevap vermez sanırlar,
ama verir…
Bir sessizlik olur,
bir serinlik geçer içinden,
işte o an bilirsin —
annen oradadır, dinliyordur seni.

21.09.2021 yazıyor o taşta,
ama benim içimde her gün o tarih.
Her sabah bir dua,
her gece bir gözyaşıyla başlar.
Çünkü ben inanıyorum:
bir anne ölmez, sadece görünmez olur.
Ve ben her nefeste, her rüzgârda seni duyarım anne.

Siz hiç mezar taşıyla konuştunuz mu?
Ben konuştum,
ve o taş bana senin sesinle cevap verdi:
“Ben hep buradayım oğlum,
kalbindeyim,
hiç gitmedim aslında…”
#MehmetYETEK