Ölmek mühim değil yaşamak yoruyor beni
Yoksa kan ter İçinde düşünmek seni, zaten yaptığım şey
Duvara dönüp avazım çıktığı kadar bağıracak, küfredecek gücüm var ,
Duvara susmak yoruyor beni…

Kışın ayazında, bir mevsim saklarım cebimde
Açmamış Gül tazeliğinde kokun telaşlı çıplak bileğin, kadınlığın
Bir mevsim ki hiç yaşanmamış, gidilmemiş uzak diyarlardan öte
Göç sancısında yorulurken kanadı kuşun
Dudağını kanatıp söylemediğin, sakladığın…

Bilmek duymak mühim değil, anlamak yoruyor beni …

Bu yüzden sözüm yok belki
Bu yüzden alıp başımı gidişim zamansız vakitlerde
Bir yağmura dokunuşum, rüzgara yaslanışım
Kıvrılıp kalışım gecenin kuytusuna
Bu yüzden yalnızlığım, saklanıp duruşum
Bugünün enkazından dünün tortusuna,,,

Yoksa sen, hiç gelmedin mi ?

Bir gidişten mi dönüyordun çarptın yüzüme Ey pervasız!
Bir gidişten mi dönüyordun gelişine saydığım adımlarınla
Yüzüne baktığım neydi
Ya sözüne tutunup anlattığım onca şey kimeydi o zaman?
Kimin hüznüne yas tuttuk biz gözyaşlarınla
Aşk buysa, ihanet neydi?

Say ki sızım çok
Öyle zifir gecelerden çıktım ki, kirlenmiş beyazım çok
Kar yangını yüreğim tenimde ayazım çok
Bu çok fazla içinde sen diye birazım çok
Küfürbazım çok, huysuzum arsızım çok
Hayat bu şimdi…

Aldanmak mühim değil, inanmak yoruyor beni…

Şu yol var ya, şu kaldırım taşları, şu gölge aralıklar
Yosma kadın pazarlığında acemi çocuk telaşları
Şu sarhoş naraları loş ışıklar, kaç sensiz geceye kattı ayak seslerini
Kaç zamansız çalışına açtı kapıyı
Kaç özlemin üstüne soydu seni bu adam
Dudağı kurdu parmakları yoruldu yumruğunu sıkmaktan
Üstüne yürüdü geldikçe uykunun
Sensiz bütün düşlerine meydan okudu…

Içtiğin çayın demine küfrederek yaşamak nasıldır, bilir misin?
Nasıldır bilir misin bitti sandığın şeye her gün yeniden başlamak?
Ayyaş gecelere müptela sevişir gibi karanlıkla çıplak ve tek başına
Ve tek başına uyanmak !

Sarhoşluk mühim değil, ayılmak yoruyor beni…


Sen bu ayazı geçmez sanıyorsun
Bu kar fırtına dinmez sanıyorsun
Sen bu duvarları yıkılmaz, bu yokuşu çıkılmaz sanıyorsun
Sen sanıyorsun ki yıktığın şehir talan, bir daha İflah olmaz…
Sen bu yara geçmez sanıyorsun
Bu diyara yol düşmez, kuş göçmez sanıyorsun
Gönül hep böyle susar, dil söylemez sanıyorsun
Sen sanıyorsun ki dokunduğun ten senin
Bir daha gücü yetmez dokunmaya kimsenin
Sen sanıyorsun ki bıraktığın gibi kalırsın
Yalnızca bıraktığım kadarsın…

Boşluğun mühim değil, doldurmak yoruyor beni…

Ne ki söylediğim aynalara, kırık bir bakış
Esaretin olmazdı tutmasam parmaklığı,
Sen bu zindanı kaçılmaz sanıyorsun ….
Olmazdı efkarım böyle derin, ipine tutunmasam
Sen bu kuyudan çıkılmaz sanıyorsun…
Sen beni senden sanıyorsun
Bendeki seni hiç tanımıyorsun…
Bilmiyorsun sahilde ayak izlerini
Bulutun gölgesini, denizin sesini
Ay vakti dalıp giden bakışların çok ötesini…

Şahit olmadın ki yokluğuna!

Şarabı sevmesem, nasıl düşerim sarhoşluğuna
Kaybetmek mühim değil, kaybolmak yoruyor beni…

Sen bu saati durmaz sanıyorsun
Vakitsiz düşmez gece sabah olmaz sanıyorsun
Kalır sanıyorsun bıraktığın gibi her şey
Yüreği sağlam, kör kurşunla vurulmaz sanıyorsun
Kavgada her daim, vuruşur yorulmaz sanıyorsun
Aşk’ta düşer ey sevgili! bırakırsan elini…

Aşkı kendinden sanıyorsun
Sen aşksın sanıyorsun yok ederken beni
Sıcağın yoksa eğer, ayaza düşmüşse tenim
Sevdiceğim söyle, sen aşkın neresinde duruyorsun?

Düşmek mühim değil, doğrulmak yoruyor beni…


Seçip gittiğin hayatın yanından geçip gittim ben
Görmedin… Görmedin sızım kaldı geride…
Sözüme dönüştü, sözüm öfkeye değişti zamanla ruhumu
Küfürbazın teki oldum…

Sövüp duruyordum yokluğuna her gece
Sevip duruyordum sonra seni….
Arsız buluttan bildim soysuz güneşten
Yol üstü fahişeden, sızıp kalan ayyaştan bildim gidişini…

Gördüğüm düşten duyduğum sesten aldığım nefesten bildim
Yoksa gitmezdin, yitirmezdin sana her dokunuşumu
Yazdığım şiirden bildim sonra kurduğum cümleden
Savrulup durduğum şehirden

Gitmezdin! Gitmezdin ya neydi bu?

Bildim sonra

Savrulmak mühim değil, sarılmak yoruyor beni…






....