Sığmıyorum artık dibe köşeye,
Hayattan soğudum diyebilirim,
Bakma yüzümdeki sahte neşeye,
Gülüyorum ama iyi değilim diyebilirim.

Bir yanım hâlâ umutla dolu,
Bir yanım sessiz, kırık, yorgun,
İçimde çığlık, dışımda sükûnet,
Kendimle kavgalıyım her gün diyebilirim.

Aynaya baksam, tanımam kendimi,
Bir gölge olmuş peşime takılmış,
Gözlerimde tükenen bir sabır var,
Geceler omzuma yığılmış diyebilirim.

Birileri “geçer” diyor, gülümserken,
Oysa ben her sabah biraz daha eksiliyorum,
Biraz daha unutuyorum kim olduğumu,
Biraz daha susuyorum, biraz daha donuyorum diyebilirim.

Bir cümlede kayboldum, yarım bir hikâyede,
Ne sonunu biliyorum, ne başını,
Bir tebessümün arkasına gizledim,
Bütün ağlamalarımı diyebilirim.

Kelimeler bile yoruldu benden,
Artık anlatmıyor kalbimi hiçbir satır,
Bir “iyiyim” demekle geçmiyor içimdeki fırtına,
Ne kadar bastırsam da, taşıyor diyebilirim..

Bir umut kırıntısı arıyorum belki,
Bir sıcak ses, bir içten bakış,
Ama herkes kendi sessizliğinde boğulmuş,
Kimse kimseye dokunamıyor artık diyebilirim

Bazen düşünüyorum:
Belki de bu kadar kırılmak, yaşamak demekti,
Belki de her yara, var olduğumun kanıtıydı,
Ama artık canım çok yanıyor, bil ki…

Sığmıyorum artık hiçbir yere,
Ne dünyaya, ne kendime,
Yorgunum, suskunum,
Ve en çok da kendime küskünüm diyebilirim


Kadir TURGUT