3
Yorum
11
Beğeni
5,0
Puan
161
Okunma
Gece, bir ismin yankısıydı içimde
duyan olmadı.
Sadece rüzgâr…
ve adını unutmayan bir ben.
Ben Leyl’im
suskunluğun sığındığı bir sessizlik,
ışığın bile yaklaşmaya korktuğu son gölge.
Sen Fecr’sin
henüz doğmamış bir duânın nefesi,
zamanın eşiğinde titreyen sır.
Biz hiç buluşmadık,
ama her seher vakti
birimizin kalbi, ötekinin rüyasına dokundu.
Ben çekildim, sen doğdun;
ama bil
her doğuşun içinde gizli bir batış saklıdır,
ve o batışta ben vardım.
Rüzgârın omzunda taşınan bir sır gibi
savrulduk çağdan çağa,
bir harf eksilince anladım:
aşk, varlığın ilk suskunluğudur.
Ve sabah,
henüz kimsenin bakmadığı bir nurla geldi
orada sen vardın,
ve ben… hâlâ “Şeb-i siyâh”
5.0
100% (5)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz