3
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
108
Okunma
Gölgeler düşüyor üstüme,
kendi karanlığım bile ağır geliyor artık.
Hayat…
Gölgeme bile dar geliyorsun.
Bırak, o gölge bütün kalsın,
hiç değilse bir yanım eksilmeden yaşasın.
Ama gölgem konuşuyor şimdi,
“Sen değil misin beni büyüten?”
“Her susuşunda ben genişledim,
her korkunda ben nefes aldım.”
Sessiz kalıyorum…
çünkü biliyorum,
gölgem haklı —
benim içimde büyüyen ben o.
Artık hangi yanım yaşasa,
diğeri ölü kalıyor.
Bir elim gün ışığında,
diğeri mezar toprağında.
Ne tam varım, ne yok
arada bir yankı gibiyim.
Varlık bana dar,
hiçlik bana uzak.
Ve ben,
her sabah yeniden doğarken
biraz daha kayboluyorum;
ışıkla gölge arasında
bir isim gibi siliniyorum.
5.0
100% (1)
Cevap Yaz
