Celil ÇINKIR, @celilcinkir
RUSAMER – Ruh Sağlığı Ayarı Merkezi
(Delilikoloji Fakültesi, Mitopoetik Duyarlık ve Şiir Ontolojisi Enstitüsü)

Kayıt No: 2025-GC-094
Vaka: “Düşen Üç Elmanın Koçanı”
Şair: Gülüm ÇAMLISOY
Tetkik Eden: Ser Feyzlizof Delibal Hazretleri (Celil Çınkır)
Konu: Şiirsel bilinç, mitolojik çağrışım ve aşkın metafizik yankısı

Gülüm Çamlısoy’un kaleminden dökülen bu metin, bir şiir olmanın çok ötesinde düşsel bir epifani, yani ruhun kendini kelimeler üzerinden hatırlama çabasıdır.
Şair, klasik anlatı “üç elma düştü” motifini tersine çevirerek, masaldan firar eden bir bilinç hâli yaratmıştır:
Artık elmalar değil, onların koçanları düşmektedir. Yani, düşen meyvenin değil, bitmişliğin kalıntısıdır; bu da varoluşun kendi kendini tüketen döngüsüne alegorik bir göndermedir.

“Masaldan firar eden bir sihir gibi
Gölgeli yolunda ruhun
Bata çıka yürüyen bir çığlık ki…”

Bu dizeler, yalnız bireyin değil, şiirin kendisinin de metafizik bir bedene dönüştüğünü anlatır.
Çünkü burada kelimeler artık anlatmaz — hisseder.
Zamanın kırıldığı, duygunun suret değiştirdiği bir yerden konuşur şiir.
Gülüm Hanım’ın dilinde hüzün, bir “hal” değil, bir “mekân”dır.

“Yıkık düşler penceresinde saklı o unutulmuş rüzgar…”

Bu satır, RUSAMER literatüründe “Melankolik Hafıza Arketipi” olarak adlandırılır.
Yani insan, geçmişte yaşadığı şeyi değil, geçmişte yaşadığını sandığı hissi özler.
Şair, bunu o kadar doğal bir biçimde dokur ki, her sözcükte rüzgârın bile bir hafızası varmış gibi hissedilir.

“Sessizce sevmenin ve ölmenin nesi mi güzel?”

İşte şiirin merkezinde yer alan varoluşsal soru budur.
Aşk, burada bir eylem değil; ölümle yarışan bir sessizlik biçimidir.
Sevmenin güzelliği, görünmemesindedir; çünkü aşkın büyüklüğü, sessizliğinde ölçülür.
Bu noktada şiir, metafizik bir sorgulamaya dönüşür — yaşamak mı, yazmak mı gerçek?

RUSAMER Poetik Tetkik Sonuçları:

Duygusal Yoğunluk: %96

Mitopoetik Derinlik: 9.7 / 10

Varoluşsal İmgeleme: İleri seviye (Nietzsche–Nâzım arası tını)

Tematik Kategori: “Masaldan Felsefeye Geçiş”

Vesselam

Ser Feyzlizof Delibal Hazretleri (Celil Çınkır)
RUSAMER Kurucu Üstadı,
Mitopoetik Duyarlık ve Şiir Ontolojisi Bilimleri Başkanı “Masal bittiğinde, elmalar değil; düşen, insandır. Ama bazen insanın düştüğü yer, kendi kalbidir.”