Virane şehrin yıkık çocuklarıydık biz
Kime gül atmaya kalksak taş yedık gönlümüze
Yaralı olduğumuzu biliyorlardı oradan
Acımadan bırakıyorlardı karanlık sokaklara
Kimse sormuyor açmısın dıye
Karnımızı bir şekılde doyuruyorduk da
Gönlümüz açtı sevgiye
Köprüaltında ölüyorduk kimi zaman
Ya soğuktan ya esrardan
Yargılıyorlardı bilmeden
Biz kötü çocuklardık

Nerden kaçtık ne için isyan ettik önemlı değildi
Kimi ucu sivri deynekten kacmıştı
Kimi tacizden
Karanlıktı orası kimse bilmezdi
Üstümüz başımız çamur dıye kaçardı insan sandıklarımız
Korkar yollarını çevirirlerdı de
Neden burdasın dıye soramazdı küflenmiş beyinleri
Oysa çocuktuk biz yön verselerdı giderdik peşlerinden
İyi olurdu belki onların tabiriyle
Sokaklarda hırsızlığı kötülüğü öğrenmezdı yüreğimiz

Düştüğümüz yerden yaraladılar bizi
Acılarımıza sargı bezı bulamadık
Hırçınlığımız bundan dı belki
Sıcak bır yuvanın hasretını çekmezdık hayallerimizde
Cigara dumanına maruz kalmazdık
Suç işleyıp nezarette yatmamız lüks olmazdı mesela
Çiğnenmezdık sabıkamızla sakız gibi
Suç dosyalarında fotografımız olmazdı sağdan soldan
Kötülüğü seçmedik biz
Sizler tarafından karanlığa itildık...