Rüzgâr, Kudüs’ten haber getirir geceye,
Bir duadır içimde, sükûtu delen heceye.
Bir sancak düşer kalbime, kırmızı bir yara,
“Ya Hak!” der yüreğim, ateşe döner dara.

Karanlığın ortasında bir kandilim yanar,
Her alevinde bir millet, bir ezan uyanır.
Gözlerim sürmeli değil, hüznün izidir,
Her nefes, ümmetin duasıdır, çığlıksızdır.

Ben ki sükûtun içinde bir nida gibiyim,
Bazen derviş, bazen cellâda sır gibiyim.
Zincir kırmak kader ama gurur değil,
Kalbimi secdeyle yoğurur Rabbe eğil.

Yemin ettim bu gönül, yalnız Hak’ka hizmete,
Dünya malı eğmez beni, nefsin davetine.
Her adımda bir veda, her sözüm bir yemin,
Kılıcımda merhamet, yüreğimde emin.

Yoldaşım rüzgâr, sırdaşım gece olur,
Her secde bir zaferdir, her gözyaşı nur olur.
Göğsümde taşırım mazlumun yeminini,
Bir tek selâm için veririm canın dinini.

Fırtına neyleyebilir, Rabbim yanımda,
Bir sükûtla düşer zulüm, bir âmin tamamında.
Zindan da olsa gönlümdeki bahar,
Bir "Ya Allah" yeter, dağlar bile yanar.

Benim silahım demir değil, duadır,
Her niyazım bir mermi, her sabrım kılıçtır.
Kudretin gölgesinde, aşkın izinde yürürüm,
Her yara bir şükürdür, her ölüm dirilirim.

Hicranın ateşiyle pişer aşkın hamuru,
Gözyaşımla yoğrulur bu ümmetin onuru.
Her düşen kardeşimde kalbim toprağa girer
Ama her şehitte yeniden filiz verir.

Sarayın kapısında değil, kalbimin tahtında sultanım,
Abdülhamid’in davasında, ben canım.
Ne rütbe isterim, ne paye, ne unvan,
Bir “Allah razı olsun” yeter bana her zaman.

Bir gece duası gibi yürürüm sessizce,
Yıldızlar şahittir, her nefes secdede.
Kılıcımın ucunda kin değil adalet var
Ve kalbimde Muhammed’in ümmetine karar.

Ey zalim! Bil ki suskunluk korkudan değil,
Sükût bazen feryat olur, kalemden değil.
Biz sabrın çocuklarıyız, imanla yoğrulmuş,
Bir ömrü verip bir ezanı korumuş.

Ve bil ki bu dava bir nefesle bitmez,
Her düşen, bin Eşref Aziz doğurur yeniden ses.
İmanla atılır adımlar, gözyaşıyla yoğrulur,
Bir gün gelir, Hak tecelli eder, zulüm boğulur.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(5 Ekim 2025)