Dağ sessiz… gökyüzü bir sır gibi ağır,
Bir yolcu geçer, kalbinde yanan çağrılar.
Omzunda sevda, cebinde yarım bir mektup,
Her taşta, her izde, bir hatıra, bir ad bırakır.
?
Bir dağ keçisi görünür, kayalığın başında,
Bakışı gururlu, sanki “sabret” der yaşama.
Boynuzlarında gün batımı, gözlerinde hikmet,
O da bilir özlemi, o da bekler bir ses, bir nefes.

Bir keklik uçar ansızın, ürkek ama güzel,
Tüylerinde gül kokusu, sesinde bir ezel.
Sanki sevgilinin sesi gibi yankılanır dağda,
“Unutma beni,” der gibi, “kalbim seninle hâlâ.”

Yolcu durur, gözleri dolu, başı bulutlara değmiş,
Bir rüzgâr eser, kokusu ondan gelmiş.
Bir dua fısıldar: “Ey dağlar, ey keklik,
Sevdamı saklayın, adını karla gizleyin.”

Dağ keçisi susar, keklik kanadını indirir,
Gökyüzü kızarır, gün akşama devrilir.
O yolcu yürür gider, yüreğiyle yan yana,
Ve dağ bilmez: Aşk bazen yalnız kalanda…

Bedri Demirpençe