Kasım’ın ayrı soğuğunda üşüyor içim,
Rüzgâr bile senden esiyor, her nefesi diken.
Tutkulu bir yangın gibi içimde büyüyen özlemin,
Gururumla kavga ediyor—
bir adım atsam yıkılacak bir sessizlikten.

Sen gittin…
ve ben sanki kaderimi bir pazarda satmışım gibi,
En değerli yanımı eksik bıraktım geride.
Kalbim;
Sanki ucuz bir tezgâhta unutulmuş kırık bir eşya,
Ama yine de seni anınca, parlıyor inadına.

Kasım kadar sert,
Kasım kadar çıplak bir hasret bu.
Gecenin soğuğu elime dokunuyor,
Ama senin sıcaklığını taklit bile edemiyor.

Gururum diyor ki:
“Dönme.”
Kalbim diyor ki:
“Onsuz nefes bile yarım.”
Ve ben bu iki ateş arasında
Sana doğru çoğalan bir karanlıkta
Kendimi arıyorum.

Özlemin…
Kasım rüzgârı gibi yüzüme vurdukça,
Anlıyorum:
Ben seni kaybetmedim—
Belki de kendimi azıcık kaybettirmışım hayata,
Ama aşkım hâlâ tam, hâlâ sende,
Hâlâ dimdik ayakta.

Bedri Demirpençe