O, yıllar önce kalbini birine emanet etmişti — yanlış zamanda, doğru adama belki de.
O zamanlar her şey imkânsız görünüyordu; hayatın yolları ayrıydı, kaderin oyunları çoktu.
Ama yine de bir yerlerde hep aynı dua yankılanıyordu içinde:
“Bir gün her şey yoluna girerse…”

Zaman geçti.
Yıllar, şehirler, acılar, sessizlikler…
Birbirinden uzak iki kalp, aynı gökyüzüne bakarak yaşadı eksik yanlarını.
Her kavuşamama, bir yara; her hatırlayış, bir umut gibi içlerinde kaldı.

Ve bir gün…
Tesadüf sandıkları bir anda yeniden kesişti yolları.
Göz göze geldiklerinde, bütün o yıllar sanki bir anda siliniverdi.
İmkânsız dedikleri şey, sadece bir kelimeymiş meğer.

Kadın, kalbini sakladığı yerden çıkardı.
Adam, yıllardır eksikliğini hissettiği o sıcaklığı buldu.
Ve o an, kadın fısıldadı içinden:
“Olur da imkânsızlığı aşarsak… göğsünde uyut beni, saçlarımı okşa.”

Bu cümle, bir dilek değil, bir teslimiyetti.
Çünkü o artık geçmişi unutturacak tek şeyi bulmuştu:
Gerçek sevgiyi.

Adam…
Onun için artık bir isim değil,
Bir yuvaydı.
Bir omuz, bir nefes, bir sığınak…