Bir yoldan geçtim,
taşları acıyla ısınmış,
gölgeleri sabırla büyümüş bir yoldan.
Her adımda bir anı,
her nefeste bir yara taşıdım.

Yol uzadıkça içim daraldı,
gökyüzü bile bazen yüzünü çevirdi.
Bir yoldan geçtim —
öyle bir yol ki,
sanki her sokağında kendimle karşılaştım.

Bir elim geçmişteydi,
öteki elim hayalin saçında…
Rüzgâr bazen bir anne sesi kadar yumuşaktı,
bazen bir veda kadar soğuk.
Yürüdüm,
içimde hem çocuk kaldım
hem ihtiyar bir hatıraya dönüştüm.

Bir çiçek gördüm, solmuştu;
yine de göğe dönüktü yüzü.
Dedim ki kendi kendime:
“Belki de güzellik, acıya rağmen açabilmektir.”
O an sustum,
çünkü kelimeler bile yorulmuştu benden.

Bir yoldan geçtim,
yağmurla ıslanan taşların üzerinde
kalbimin yankısını duydum.
Bir damla gözyaşı düştü toprağa —
belki bir dua,
belki bir veda gibi ağırdı.

Gözlerimde nem,
dizlerimde dünya vardı.
Kumrular sessizce baktı geçişime,
belki de onlar da biliyordu,
yolun sonu hiçbir yere varmıyordu aslında.

Bir yoldan geçtim —
ne düşlerimi bıraktım ardımda,
ne de umudumu almayı unuttum.
Sadece yürüdüm,
yağmurun alnıma vurduğu her damlada
bir sızı, bir dua, bir teşekkür taşıyarak.

Bir yoldan geçtim,
adını bilmediğim mevsimlerden,
sözünü hatırlamadığım aşklardan geçtim.
Yüreğim bazen kuş oldu,
bazen taşa dönüştü.
Ama hep yürüdüm,
çünkü durmak unutmak gibiydi.

Bir yoldan geçtim,
belki senin gönlünden,
belki Tanrı’nın sessizliğinden…
Bir yol ki —
bazen rüya sandım,
bazen gerçek sandım,
ama en sonunda anladım:
Yol bendim.
Geçen, ben.
Kalan, yine ben.

---

Ey Yol

Ey yol…
Sen beni benle tanıştırdın,
taşını öperken kalbimi kanattın.
Ne güzelmiş acımak,
ne asilmiş susarak yürümek.

Ey yol,
bende kalan son sessizliksin artık.
Ne bir varış beklerim,
ne de dönüş.
Seninle biten her şey,
benimle yeniden başlar.