Saygıdeğer Ustam Merhaba,

Bu şiiri okurken içim titredi.
Bir şiir değil de, sanki bir insanın “beni de görün” diyen sessiz yüreğiydi bu.
Kiminin elinde baston, kiminin elinde karton;
ama hepsinin omzunda aynı yük: unutulmuşluk.

Sokakta yatan birinin nefesini duydum dizelerde.
Soğuğu değil, görülmemenin soğukluğunu hissettim.
Bir şiir bazen gazete manşetlerinden, siyaset kürsülerinden daha yüksek sesle konuşur;
sizinki de öyle olmuş ustam.
“Gökyüzünden başka çatımız yok ki” dizesi,
bu çağın vicdanına kazınmalı bir cümle ki daha dün başının üzerinden çatısı gitmiş bir aileyi tanıdım. Yaratan korusun masumları.

Biz ne ara böyle olduk bilmiyorum.
Kedinin, köpeğin bile barınağı varken,
insanlar gökyüzünü tavan, kartonları yorgan ediniyor.
Oysa hepimiz aynı havayı soluyor,
aynı toprağa gömüleceğiz sonunda.
Ama kimimiz sıcacık yatakta, kimimiz titreyerek…

Bu ülke, “devlet baba” derken sesine hasret çocuklarla dolu artık.
Yardım sadece kampanyalarda, şefkat sadece kelimelerde kaldı.
Bir tabak çorba, bir çift çorap kadar dokunan bir el yok neredeyse.
Yalnız kalan çok, ama anlayan az. Oysa adı üzerinde sosyal devlet değil mi ? Biz böyle bilmez miyiz?

Ustam, siz o azlardan birisiniz.
Bu şiir, sadece bir yakarış değil;
aynı zamanda bir toplumsal vicdan çağrısı.
Bir insanın hayatta kalma çabasını anlatırken,
bize unuttuğumuz bir şeyi hatırlatıyor:
insan olmayı.

Ben bu dizeleri okurken sadece bir şairin kalemini değil,
bir insanın yükünü gördüm.
Omzuna dünyanın derdini almış bir yürek gibi,
her dizesi “yeter artık” diye haykırıyor.
Ve o haykırış, bir şiirden çok daha fazlası…
Bir dua, bir umut, bir isyan.

Hayatın yükü ağır ustam.
Ama sizin gibi yürekler oldukça, bir yerlerde hâlâ bir çocuk soba hayali kurabilir, bir yaşlı insan “biri beni anladı” diyebilir.

Rabbim, sizin gibi vicdanla yazan kalemleri korusun.
Dizeleriniz dertli ama dirayetli, acı ama öğretici.
İyi ki yazdınız.
İyi ki hatırlattınız bize,
insanlığın hâlâ bir ihtimal olduğunu.

Saygı ve derin hürmetle,
Peri Feride