Vadilerde yankı oldu ozan sözü, nara’sı,
Yiğitlerin atı kişnedi, sarsıldı her kıtası.
Ergenekon’dan doğmuştu tunç yürekli ırkımız,
Yaydan fırlamış oktu, Türk’ün saf alın yazısı.

Bozkırın rüzgârına, otağın tütsüsüne,
Hilalin gölgesinde doğdu iman gücüyle.
Dua etti analar, yaktı kandil gecesi,
Aslan doğar bu millet, düşmez hiç diz üstüne!

Bir vakit destan yazdı Alparslan’ın atları,
Surları yıktı gökten inen Fatih’in rüyaları.
Yavuz’un nefesiydi Mekke’de ezan sesi,
Kanuni’nin adaletiydi çağların nişanı!

Ama sonra ne oldu, kim girdi aklımıza?
Kovboy dediler caniye, kahraman sanımıza!
Kazıklı Voyvoda’yı süsleyip sahnelere,
Unuttular Nene’yi, Şerife’yi, Hatun’u da!

Sütçü İmam’ı sildiler, Çerkez Ethem’i susturdular,
Bir de üstüne mazlumları hain diye yordular.
Oysa imanla yazılmıştı bu milletin defteri,
Şehit kanıyla mühürlüdür her Türk’ün zaferi!

Malkoçoğlu, Kara Murat, Köroğlu, Dadaloğlu,
Yiğitliğin destanıdır; silinmez bu soylu soyu.
Kopuzundan dökülen söz, yürekleri yoğuran,
Bir Türk var, dünyaya meydan okuyan, doğrulu!

Bozkurduyla dirilen, otağında toy kuran,
Dede Korkut nefesiyle her çağda var olan.
Gelenek, görenek, örf; hepsi nurla yoğrulmuş,
Tarihi, kültürü, dili: Allah’a adanmış olan!

Ey neslim, unutma sen kimden geldiğini!
Her karış toprakta var bir şehidin izi.
Ecdadın emanetini taşı alnında hilal,
Bu yüce miras senin, koru! Ey Türk, ebedî kal!