Belki gözlerin kör olsun felek,
Bir defa gülmedi yüzüm sevdayla,
Bir kere olsun kavuşmak nasip etmedin,
Her gece bıraktın beni yalnızlığımla.

O gitti… Ardında sessiz bir enkaz,
Bir ben kaldım, bir de paramparça kalbim,
Elimi uzatsam tutamaz, seslensem duymaz,
Yalnızlıkla mühürlenmiş artık adım.

O gülüşü, o sesi, o sıcak nefesi,
Her an, her saniye içimde yankılanır,
Bir göl kenarında bıraktım kalbimi,
Ve suya düşen suretiyle yanarım.

Belki sen anlarsın felek,
Birini delicesine sevmek ne demek,
Her dua, her nefes onunla başlamak,
Ve her bitişte aynı yerden ölmek…

Yollara bakmaktan kör oldu gözlerim,
Adını anmaktan çatladı dudaklarım,
Ne bir ses, ne bir selam, ne bir umut,
Sadece sustu kalbim, artık anlamsız adımlarım.

Bir zamanlar cennet gibiydi dünyam,
Şimdi her yer soğuk, her renk solgun,
Aşkınla yandım, seninle tükendim,
Ve bir daha sevmek… Artık korkunç bir boşluk.

Belki gözlerin kör olsun felek,
Neden sevdayı bana ceza diye verdin?
Bir damla mutluluk çok muydu sanki,
Bir kere de sevinsin şu kalbim dedin mi hiç?

Geceleri uykusuz, gündüzleri sessizim,
Her şey onunla başlar, onunla biter içimde,
Bir ses duysam, bir nefes sansam,
Koşarım hâlâ, bile bile gitmiş olduğunu bile bile.

Oysa ben ne istedim ki senden felek,
Bir sevda, biraz huzur, biraz el sıcaklığı,
Sen aldın hepsini, bıraktın bana,
Bir ömürlük eksiklik, bir kalp kırıklığı.

Şimdi ne rüzgâr iyi gelir yüzüme,
Ne yıldızlar ışık olur geceme,
Aşkın bir yara, izi geçmez hiçbir dua,
Ve ben hâlâ onun adını fısıldarım gizlice…

Belki gözlerin kör olsun felek,
Bir kerecik güldürmedin şu gönlü,
Ama bil ki ben,
Yine de onun adını sevda diye anmayı sürdürdüm ömrümün son gününe dek…



Kadir TURGUT