​Hadi, müsaade et de şu gözlerim ağlasın;
İçine akıtmayı bırak, ey deli gönlüm!
Hasretim gecelere düşüp de çağlasın,
Biz yine de hayaller kurak ey deli gönlüm.

​Kalpte sevda yarası varsa, gülmesi zordur;
Benliğime ateşi salan, menekşe gözlü yardır.
Beni yaktıysa elbet bir sebebi de vardır;
Sabredip de beklemek gerek, ey deli gönlüm.

​Resimde gülümsüyor, bana bakıp her gece;
Bu aşk, şiirlerimde olurken hece hece.
Gitmesin gönül yârin yaptığı zulüm güce;
Alev alev yanar bu yürek, ey deli gönlüm!

​Hep suçladın, kendinde aramadın hiç kusur;
Belki sana katlanmak zordu, olmazdı esir.
Her günü işkence, yâr katlanmaz ki bir asır;
Yârsız yaşantını bir görek, ey deli gönlüm!

​Hep kendini beğendin, yâre vermedin değer;
Arş-ı âlâda bir gün duman tüterse eğer,
Gözünden pişmanlıklar yağmur misali yağar.
Acılar ustadır, sen çırak, ey deli gönlüm.

​Çekil gayri; şansın yok aşktan, sevgiden yana!
Reva görüp kalbimi düşman etme bana.
Gayretli kıysın mı, de hele, emanet cana?
Yeter gayri, durak son durak, ey deli gönlüm!

İZZET GAYRETLİ
T.R 23 08 1998