Tarihe musallat,
uğultulu bir yalnızlık;
kristal naralar atar,
odaların ıssız boşluğunda.


Rengi değişir duvarların.
Utançtan;
dudak buruşturur perdesiz pencereler.


Tablolar,
asılışın amacını unuturken;
boncuk boncuk ter döker,
saksı çiçekleri.


Ve kapı kolları;
tekdüzeliğin dayanılmaz haritasını,
avuç içlerine çizer
şapkalı bir kadının.


Zaman umarsız;
zaman çekincesiz dil uzatır,
ağarmış saçlarının her bir teline.


Askıda unutulmuş,
ters yüz hayatın çelişkileri,
kırmızı bir ışık tutar
beyin koylarına
- tartışmasız ve sekter -


Kundaklanmış düşler
- simetrik bir atakla -
repliğine hazırlanır günboyu
bir nebze unutulmamak için


Koynunda;
anti faşist bir susku
ki, kalbindeki kamburu sıvazlar
Kambur ki,
yara bere içinde
tam yarım asırdır.


- Oysa;
kendi kendini boğmalı
karanlığın peçesi,
güneşin seferini durdurmaması için -


İhtimaller sığınağında,
melodilere aşinadır kadın.
Yenilginin ve geç kalmışlığın hormonlarını,
birbirine kenetler;
üstelik ikilemsiz...


İşte o vakit;
körleşmenin merceği,
şoven zaferini haykırır
mermer taşlarına.


Bölük pörçük tümcelerin başı ve sonu,
parçalarına kavuşurken,
delişen sıska sesli harflerin siması,
üç hekto sevi için;
edebi panolara sığınır.




H. Korkmaz
e/e 2025 Sthlm