Bir ses kaldı kulağımda,
Senin adını fısıldayan rüzgârın sesi.
Bir de yarım kalmış bir gülüş —
Yolda düşmüş bir mendil gibi,
Alamadım yerden,
Kirlenmesin diye…

Gidişin,
bir yangının başlangıcıydı içimde.
Ne su söndü,
ne dua…
Yalnızca zaman geçti —
ve her geçen saniye
bir damla daha eksiltti beni.

Artık aynalarda yüzüm solgun,
bakışlarım eski şehirler gibi yorgun.
Bir yanım hâlâ seni arar,
diğer yanım çoktan vazgeçmiş görünür.
Ama bilmezsin efendi,
vazgeçmekle bitmiyor insanın sevdiği,
bitmekle başlamıyor yalnızlık.

Geceye soruyorum bazen;
"Kaç kalp taşır bu kadar sessizliği?"
Susuyor gökyüzü,
susuyor yüreğim.
Belki senin de gözlerinde
aynı sessizlik yankılanır şimdi…

Aşk dedikleri bir ateşse eğer,
ben külüne bile razıyım.
Ama senin yokluğunda
ateş bile üşüyor efendi,
üşüyor...

Ozan Güner Kaymak
Amsterdam – 12.03.2005