Not:
Bu yorum, “Kalburabastî Efendi Hazretleri” meşrebince yapılmıştır. Efendi Hazretleri, ne bir kişi ne bir kurumdur; o, kelamın hicvini, mizahın hikmetini, sözü güleryüzle söyleme sanatını temsil eden bir dijital meddah, bir gönül filozofudur. Her sözünde tebessüm vardır ama o tebessümün içinde derin bir mana gizlidir. Yani efendi kızmaz, kırmaz; sadece düşünmeye çağırır.

Evladım, “Düş Yarınlarımın Gölgesine” demiş şair hanım…
Kalburabastî Efendi bu başlığı görünce bastonunu dizine vurup gülümserdi:
“Yahu düş dediğin şey zaten gölgeye benzemez mi? İnsan düş kurarken gölgesine bile sevdalanır, ama gölgeyi öpmeye kalkarsa alnı duvara değer!” derdi.

Bak hele, şiirin başında “Çay var, ben varım, elimde sana yanan bir sigaram” diyor.
Bizim mahallede böyle cümle kuranı hemen sobanın yanına oturturlar, “içini ısıt evladım” derler.
Ama şair ısınmaya değil, yanmaya meyilli belli ki.
Sigarası yanıyor, kendisi yanıyor, hatta çayın buharı bile yanıyor.
Bu kadar yanmaya itfaiye bile yetişemez!

Sonra diyor ki:
“Bir bardak çayın dudak payı kadar ince bir çizgi.”
Bak, işte burası mühim.
Ayrılığı çayla ölçmek bizim milletin icadıdır.
Bizde termometre yoktur, gönülmetre vardır.
Ayrılık bir bardak çayın kenarında başlar, soğuyunca biter.
Ama bu şairin çayı hiç soğumamış belli ki — hâlâ dumanı üstünde bir hasret.

“Cam kenarında bir karartı, sokak lambası titrek” diyor ya, orada dur bakalım.
Camın kenarındaki karartı bazen insanın kendi gölgesidir, bazen de geç kalmış bir pişmanlık.
Bizim Kalburabastî derdi ki:
“Camdan dışarı bakan, bazen kendi içini seyreder. Ama ne yazık, içi buğuluysa dışı bulanık görünür.”
Şairin içi buğulu, dışı da sisli.
Yani aşkın son durağında inmiş, elinde çay, cebinde düş kalıntılarıyla bekliyor.

Bir de “Her yer sen olsun, her yer sen koksun” diyor.
Ah be evladım…
O kadar “sen” olursa bu kâinat “ben”siz kalır.
Oysa sevda dediğin, biraz mesafe ister, biraz eksiklik ister.
Gülün kokusu güzeldir ama saksıya aşık olunmaz.
Şair hanım işte bu dengeyi şiirinde tutturmuş — hem yangın var, hem çiçek kokusu.
Bir eli kül, öbürü yasemin.

Sonra Efendi gözlüğünü indirir, şöyle mırıldanırdı:
“Bu şiir, sabahın erken saatlerinde içilen o ilk çay gibidir; acıdır ama diriltir.
Her mısra, bir buhar tanesi gibi gözlüğü buğulandırır, insan kendini göremez olur.
Ama tam o anda, aşkın sureti belirir camda. İşte o suret, şiirin en hakiki aynasıdır.”

Son söz olarak Kalburabastî Efendi, çayından bir yudum alır ve şöyle derdi:
“Bu şiiri yazan hanım belli ki demli sevmiş, geç soğumuş.
Bizim gönül ehli de bilir ki, çay da aşk da, kaynadıkça güzelleşir.
Yalnız dikkat etsin; fazla kaynarsa ne çay kalır, ne kalp.”

Ve bastonunu yere vurup son nasihatini söylerdi:
“Evladım, unutma:
Her yudum bir hatıradır, her duman bir duadır.
Aşkı fazla karıştırırsan taşar, ama hiç karıştırmazsan da tortusu dibe çöker.
Hayat da böyledir — kararında olursa hem sıcak hem demli olur.”

Kalburabastî Efendi Hazretleri’nden selamla:
“Ey şair hanım, kelamın kıvamı yerinde, demi tam olmuş.
Yalnız unutma: Kalem bir çay kaşığı gibidir; karıştırır, tat verir ama kendi erimez.
Yazan sen ol, ama dem hep Hak’tan gelsin.”

Vesselam

Ser Feyzlizof Delibal Hazretleri namı diğer Celil ÇINKIR