Bir yağmur yağar düşlerine özleyişlerinden
Bir bulut çöker anılarına katran karası
Ağlayamazsın... yorgundur artık yüreğin
Saçlarında rüzgar bir başka eser
Mazi bir balyoz gibi iner gözlerine
Aynalar kırılır baktığın camlarda
Boğazında düğümlenir hıçkırıkların
Ağlayamazsın... bir şarkı kalbinde inleyen

Şimdi yorgun bir çocuk
Belki de ağlıyordur sessiz kimsesiz
İşte orada öyle çaresizce bekleyişlerde
Belki de yalnızlığın sokaklarına
Yağmurlar yağıyordur
Hüznünü katık ediyordur gözyaşlarına
Yorgun bir akşam; camlarda korkulu gözler
Çoğalıyor soluk soluğa anıların sesleri
Korkulu gecelerden seslenerek

Mevsimleri seçemem artık
Ne zaman rastlasam sonbaharın renklerine
Hazan alın yazım gibi çöker saçlarımın her teline
Hüznüme ortak olur penceremde kuşlar
Radyomdan yayılan bir eski şarkı... ’ Geri Dönse Yıllar’
Yüzünü siyah-beyaz fotoğraflara gömen akşam
Hatıralarımla beni gözyaşıma tutsak ediyor

Yoruldum !
Hadi artık uyut beni sessiz geceler
Gömüleyim düşlerime; uçayım pembe bulutlarda
Şavkı vursun ayın yüreğimin karanlık sokağına
Sevincim kanatlansın Alis’in renkli dünyasına
Hiç mutlu olmamış yüreğimde bahar çiçekleri açsın
Savaşlar uzak olsun memleketimden
Savaş çocuklarına da ulaşsın yüreğimden umutlar

Yorgunum... Kaybolmuş yıllar
Mavi umutlu bir gece... gecede bir güneş
Kalbimin renklerine dokunan şarkılar dinliyorum
Bir köy evi akşamında
Bacalarında tarhana kokulu duman
Ve denizlerin dalgaları kulaklarımda
Yalınayak koşuyorum biraz kum biraz dalgalarla
Yorgunluğu esiyor rüzgarlı sahillerde
Umutlarını belki süsler diye mazisinden bir sesle
Gözlerimde hayatın yaşı ; yaşanmamış bir gecenin sabahını bekliyor

Yorgun beynimde düşünceler
Bir güneş batıyor kızıl ufukta
Kızıllıklar arasında tüm hikayem bakıyor
Bir gün daha bitiyor kederle, hüzünle uzaklaşan
Ve bir şarkı avuçlarımda ümitle tutuşan
Bir kaç unutamadığım kırık dökük yaşantımla
Gözümde bir roman gibi büyüyen hayatım
Sonra şakaklarımda tel tel gülümseyen
Bir kaç ak saç
Yorgunum !!!

Günay Koçak

7. 10. 2025