Dört duvar

Bir dört duvar bende,
Bir dört duvar daha edindim.
Eyledim hapishane kendime;
Gardiyan ben, mahkûm ben.

Voltam kısa.
Bir adımla vardım kendime,
İkinci adım yine kendim…
Bakışlarım ufukta,
Yine duvar.

Şiirle oyalanmak istedim,
Başlık yine “Ben”;
“Ben”likten çıkamadım.

Bu sefer ne olursa olsun
İkinci adımla koşacağım dedim,
Demekle kaldım.
Zifiri karanlık, ilerisi aydınlık;
Yok takat atmaya,
Üstü de kapalı.ustelik

El vurmak istedim — tok ses,
Meğer derme çatma tahta.
Topraktan mış bu yatakda
Firar etmem lazımdı
Başımı kaldırdım, yine tahta
Meğer mezarmış.

Yatan ben, kalkan ben, mahkûm ben.
İliklerime kadar titredim;
İlik de yok.
Et kemikten uzak beden;
Beden, beden değil.

Korku, panik, titreme…
Bu da mı sınav?
Yılan, çıyan, börtü böcek…
Tek bir şey aklıma geldi:
Kurtuluşum.

Sevdiğim…
Hani “Sevdiklerinizle berabersiniz” sözü var ya;
Aklıma geldi sevdiğim.

O zaman iki adımlık
Ama varamadığım adımlık
Adımlık oldu aydınlık
Meğer sevdiğim oydu.

O zaman anladım ki kurtuluş
Sevdiğinle olmakmış.
Ey Yar, kabirde bile benlesin ya;
Korkum yok ölümden,
Ölüm vuslattan öte değilmiş.

Hoş geldi, sefa geldi,
SEN olduktan sonra…