Ne kadar anlatsam da, anlamadın be dünya!
Şu kahrını sırtıma yükledikçe yükledin.
O kadar inledim de, dinlemedin be dünya!
Her adımda ayrı dert ekledikçe ekledin.

Sabrımın yuvasını yapmışken sözlerime,
Umudun tohumunu ekmişken gözlerime,
Sen hüzün rüzgarını savurdun izlerime,
Sırrını düğüm düğüm sakladıkça sakladın.

Hayalin kanatları uçamadan kırıldı,
Gül çehrem karalandı, gökyüzüne darıldı,
Yağmurum sele döndü, yakıp yıkıp duruldu,
Gölgede güneşini bekledikçe bekledin.

Bir avuçtu yüreğim, dağları sıraladın,
Keder kapılarını ard arda araladın,
Yaram zaten derindi, bir daha yaraladın,
Hayatı çark ettirip tekledikçe tekledin.

Yoluma diken serip güllerimi soldurdun,
Gözümde yaş tükendi, içim irin doldurdun,
Ömrümün her gününü çile ile oldurdun,
Faili aşinayken akladıkça akladın.

Ey dünya! Bundan böyle iflah olmam, kırgınım,
Bir türlü gülmediğim her gününe dargınım,
Boynuma geçirilmiş kahreden bir urganım,
Toprağa çekmek için yokladıkça yokladın.

Kudret Merttürk - Berlin
30.09.2025