Bir bulut vardı hani, bırakmadı peşimi,
Karanlığın ardına sakladı güneşimi,
Ararken yorgun düştü mutluluk ateşimi,
Anladım ki bu dünya, bütün huzuru yutmuş,
Tüm kelamı kalemde saklayarak uyutmuş.

Hangi geceye sığar kalbimdeki hederim,
Yalnızlık kervanında yalınayak giderim,
Gözümde bir damlada gamlansa de kederim,
Düşecekken o anda umut ile mesutmuş,
Tüm kelamı kalemde saklayarak uyutmuş.

Kalbe nüfuz ettikçe birer birer sezilen,
Sanatı, saltanatı alemlere dizilen,
Uçuşan kelebeğin kanadında çizilen,
Manayı arayana kalp içinde yakutmuş,
Tüm kelamı kalemde saklayarak uyutmuş.

Yüklendikçe içimde devrildi koca çınar,
Küçücük kıvılcımlar koca yangını sınar,
Bir tek hakikat kalır, insanı insan kınar,
Nefsin koşuştukları her biri ayrı putmuş,
Tüm kelamı kalemde saklayarak uyutmuş.

Deryadaki bir balık, dert dediğim husustu,
Onca yıldız ve aya anlatmaya mahsustu,
Gece mahsun, yalnızken göğün semahı sustu,
Kapanan pencerede serenatı sır tutmuş.
Tüm kelamı kalemde saklayarak uyutmuş.

İşte dünya derdimin pejmürde hikayesi,
Yolda yolcu azığım elimdeki payesi,
Gönül nazlanmak ister dert bütün kinayesi,
Dermanın tek lezzeti dilde saklı sükûtmuş,
Tüm kelamı kalemde saklayarak uyutmuş.

Kudret Merttürk- Berlin
01.12.2025