Ufacık bir salyangoz kabuğunda büyüttüm seni
En çok yağmurları severdin biliyordum
Kupkuru akşamlar duygusuz insan yığınları benliğine aykırıydı
Yaşam, kabuğunu kırmayı isterken
Sen sarılmayı seçtin
Müebbet yedin gönlüm


Herkesin hiç kimse olduğu anlarda
Mısraları taşırmak karanlığa
Bir süt beyazlığında köpük köpük
Tenine atılmış bir benin sadeliğinde
İmzasını tazelemek yüce kudretin


Ben de varımın iddiasız dokunuşlarında
Kendi kabuğuna şarkılar söylemek
Bir anlam arayışından ziyade
Acemice bütün tuşlara dokunmak
Sen en karmaşık bestesin hala içimde


Bir mahkumun son isteği güncesinden
Her güne yeni harfler düşmek
Sahi gönlüm
Her gün
Yeni bir gün
Çok kalabalığız hala
Ve çok yalnız


Aynı kaderi paylaşan
Kalem mahkumlarıyız
Gönlüm;
Uçarı bir kuş gibiyiz
Saysak kaç kişiyiz

ŞuLeCan