Yerin altından sesleniyorum size
Ey şehir halkı
Havarisi çarmıha gerilmiş
Kayıp insanlığı arıyorum


Kelimelerimi
Gün yüzüne çıkaracak bir kantoda
Buluyorum seni
İçselliğim
Herkes dışavurumları ararken
Seni arıyorum
Kayıp kelimelerimde


Tenimde
İğne ucu delikler buluyorum
Eğilip baktığımda
Yivli mermer sütünlar
Ve hücrelerim
Karşılıyor beni
İçimdeki tarihi kenti selamlıyorum


İki uyku arasında
Senli rüyalar görüyorum
Hierapolis
Antik düşüncelerimin başkenti
Denizleri köpürtüyorum
Bir çamaşırı çitiler gibi
Seni her düşündüğümde


Düşündüğümde seni
Simit satan arabaların yanından geçiyorum
Susamları toplayıp şehre bölüştürüyor martılar
Herkese yetecek kadar mutluluk buluyorum simitçinin sesinde
Sonra silkinip bir çamaşırı asar gibi asıyorum hayallerimi
Kocaman şehirlerin en mavi göğüne



Sahi bombaların atıldığı şehirlerde de mavi midir gök
Sormadan edemiyorum
Mutluluk omuzlarımda bir yük
Tenime atılmış her çentik kanıyor
Çocukları düşündüğümde


Denizleri köpürtmek yetmiyor
Umudu bombaladılar Hierapolis
İçimde ölen binlerce çocuk
Elleri ve yüzleri tozlanmış hepsinin de
Bir fırça darbesi yetecek tozları süpürmeye
Bir havarinin sesiyle
Nice ölü şehirleri diriltmeye


Hayır
Martıların bir suçu yok
Bu işte;
Bir kıyamet
İnsanlık
Yerin dibinde

ŞuLeCan