Baba. II

Baba,
seninle başlayan bir yol vardı çocukluğumda,
taşları bile terinle yumuşamış,
çivisi gevşemiş kapılar senin adımlarınla dikilmişti yeniden.
Her günün sabahı senin alın çizginde uyanırdı,
ve biz bilmezdik;
bir ömrün ne kadar ağır taşlar taşıyabildiğini.

Omuzların,
göğe yaslanmış eski bir köprü gibiydi;
biz geçtikçe çatırdarken,
hiçbirimiz düşmesin diye kendi kemiklerinden dayanak yapardın.
Senin sırtında taşınan ekmeğin kokusu hâlâ burnumda;
o ekmek, sadece buğday değildi,
o ekmek senin ömründü,
o ekmek bizdik.

Gözlerin…
Gözlerin sönmeyen iki kandil,
gecenin en ıssız vaktinde bile yolumu bulduğum.
Bazen içlerinde bir yorgunluk,
bazen bir fırtına,
ama her defasında çocukluğumun güvenli limanıydı.
Ben ne zaman savrulsam,
gözlerinde buldum kendimi.

Baba,
ellerinle açtığın yolları ayaklarımla ölçemedim.
Her nasırında bir şehrin taşlarını,
her çizginde bir yoksulluğun sabrını taşıdın.
Senin ellerin,
zamanın hafızasıydı.
Bizim için açtığın sofrada,
ekmek kırılırken çatlamazdı kalbimiz;
çünkü sen çoktan çatlamıştın yerine.

Şimdi düşünüyorum da,
biz çocukken gökyüzünü senin sırtında taşıyormuşuz meğer.
Her düşüşümüzde bizi tutan,
her korkumuzda gölgesini üzerimize seren sendin.
Biz büyüdük sanırken,
sen küçülmüşsün fark etmeden;
dizlerin daha çok bükülmüş,
sesin biraz daha kısılmış,
ama yüreğin hep aynı kalmış:
sınırsız, geniş, derin.

Baba,
senin gölgenin altında büyüyen bir ağacım ben.
Köklerim senin terinde,
dallarım senin dualarında.
Sen susunca bile toprak konuşur,
sen yorulunca bile rüzgâr nefes olur.
Ama bil ki,
biz hep senin gövdene yaslandık,
sen düştüğünde dünyanın dengesi bozulacak sandık.

Şimdi anlıyorum:
Senin suskunluğun öğretti bize sabrı,
senin direnişin öğretti bize umudu,
senin kırık omuzların öğretti bize yük taşımayı.
Senin olmadığın bir vakitte bile,
adını anmak omuzlarımdan taşları indiriyor hâlâ.

Baba…
Bir gün gözlerin kapanınca,
bizden önce karanlığa gömülecek dünya.
Çünkü güneş,
bizim için önce senin bakışlarında doğmuştu.
Ve ben biliyorum:
Sen bu dünyadan göçünce,
geriye sadece yorgun bir çocuğun duası kalacak.
O dua benim kalbimdir,
o dua senin adındır,
o dua ömrümün son nefesine kadar taşınacak bir emanettir.

Baba…
Ne zaman sana “iyi ki” desem,
bir yanım ağlar,
bir yanım susar,
bir yanım dünyayı sırtında taşıyan o dağa sarılır.
Ve bil ki,
her dize, her nefes, her dua sana yazılmıştır.
Sen gidince şiir bitecek,
ve ben kalemin ucunda öksüz kalacağım.

Hüseyin Erdinç
23 Ağustos 2024
Söylenmemiş cümlelerim