Gurbet sokakları yazdı hikayesini kalbimin
Ömrüm heba oldu senden önceki yıllarımda
Boşa geçen yıllarımı nasıl sayarım baharım diye
Oysa ne çok şey kaybetmişim
Gözlerinsizken hayatımda
Korkuları bilmezdim; değeri yoktu ki yaşantımın
Yaşadığım her şey bir sigara külü gibi
Uçup giden gri mevsimlerdi bana

Sonra sen geldin sonbahar olsa da bütün mevsimler
Bir şarkı doldu gözlerinden gönlüme
Erikler çiçek açtı... Aşk mevsimiydi gelen
Bir bahar olsa da dudaklarında seslenen
Çizmiştim yeşil mevsimleri ; sarı solgun kalemimle
Sen pencereni bu mevsimin bulutlarına açıp
Ve yağmurunu davet etmiştin saçlarına
Ben tutsam da ellerini
Sonra sustu gönlümün şarkıları
Sen gittin diye

Eylül sancıları sardı ufuklarımı
Bir yandan özlem ezgilerini toplarken rüzgarlardan
Sararken yüreğimi yokluğunun acısı bir yandan
Gözlerinden gözlerime uçuşan kelebekler bir bir öldüler
Mektuplarım dizi dizi sana koşuyordu
Cevapsız kalan yetim mektuplarım
Hadi şimdi sarıp sarmala içimdeki dinmez acıları
Yitirdim uykularımı... gel artık !
Bitir yastığımla çektiğimiz ıstırabımı
Bitir/sen !

Yalnızlığımın şarkısını karanlıklar dinliyor şimdi
Korku dolu geceler yayılıyor damarlarıma
Eylül, en çok sevdiğimdi
Şimdi hüzün şarkım oldu dudaklarımda

Günay Koçak

27. 09. 2025

GÖNÜLDEN DAMLALAR
Ve sen yoksun,
her sokağın adı gurbet şimdi.
Gözlerimde kalan son ışık da soldu,
Eylül, adını iç çekişlerime yazdı,
ben hâlâ seni bekleyen bir şiirim./

Çok teşekkür ederim Müjgan şairim