RUHUM TİTRİYOR

Ruhum
gecenin solgun aynasında bir kıvılcım
kendi gölgesine dokunan bir çizgi gibi
sönmeye direnen bir köz
kendi ateşinin yankısında büyüyor

gökyüzü
ince bir ney sesiyle yarılıyor adeta
yağmur damlaları perde perde
ruhumun boşluğunu dolduruyor

gözlerimin derin kuyusuna bak
orada hüzünler saklı
kulak ver de dinle inlemeleri
soluğumu duyarsan anlarsın neden her nefeste ruhumun titrediğini

notasız bir ezgi içimi ürpertiyor
rüzgârla savrulan hiçlik duygusu
penceremden sızan güneş huzmeleri titrememe vesile oluyor

acıdan doğan bir sevinç olur mu hiç
oluyor işte
ben de sevinmek isterdim
ama umutla beslenen duyguların rehavetiyle
uyanır uyanmaz titriyor ruhum

notasız ezgiler
kırık melodiler
Miraç’a yüselircesine
hayatın ilahisine dönüşüyor aniden
her detone ses
bir duaya
her suskun nefes
bir çığlığa dönüşüyor

gecenin karanlığında ben
yarınları umut ediyor
ve hâlâ filizlenmeye çalışıyorum
isterim ki hislerim zincirsiz kalsın
ruhum özgürlüğe uyansın
her anımdan yeni bir şiir doğusun
titreyen ruhum sonsuzluğun halkasına karışsın
ve bilindik bir notadan suskun şarkılar okunsun

anlaşılmak yük olmaktan çıksın
ruhum üşümesin artık
varlığımı her defasında sana hatırlatsın

Efkan ÖTGÜN